دعای بیست و هشتم صحیفه سجادیه

(۱)خدایا! بر بریدنم از غیر و پیوستنم به تو، خود را خالص و پاک کردم. (۲) و با تمام وجودم به حضرتت روی آوردم. (۳) و از کسی که نیازمند عطای توست قطع امید کردم. (۴) و درخواستم را از آن‌که از احسان تو بی‌نیاز نیست، برگرداندم. (۵) و دیدم که حاجت خواستن نیازمند از نیازمند، نتیجۀ سبکی رأی و گمراهی عقل اوست. (۶) ای خدای من! چه بسیار انسان‌ها دیدم که با تکیه به غیر تو، عزّت خواستند ولی خوار شدند؛ و از غیر تو درخواست ثروت کردند، اما به تهی‌دستی نشستند؛ و آهنگ بلندی کردند، ولی پست شدند. (۷) پس دوراندیشی دوراندیش با دیدن امثال این سبک‌مغزان ‌که بنا گذاشت به غیر تو تکیه نکند درست است؛ و عبرت‌آموزی از اینان، او را موفّق کرد؛ و انتخاب درستش، او را به راه راست رهنمون شد. (۸) پس ای مولای من! تو جایگاه درخواست منی، نه غیر تو؛ و تو روا کنندۀ حاجت منی، نه غیر تو. (۹) و تو پیش از هر موجودی که بخوانندش، مخصوص به خواندن منی؛ هیچ‌کس در امید من با تو شریک نمی‌شود؛ و احدی در دعای من با تو، هم‌پیمان نمی‌گردد؛ و ندای من کسی را با تو، به یک رشته در نمی‌آورد. (۱۰) ای خدای من! وحدانیت و یگانگی و قائم بودن به قدرت و بی‌نیازی و برتری حول و قوّت و پایۀ والایی و رفعت، ویژۀ توست. (۱۱) و هر چه غیر توست، در همۀ عمرش به او رحم شده؛ و در زندگی‌اش مغلوب قدرتی گشته و در کارش شکست‌خورده و در صفات و خصوصیات جا به جا شده. (۱۲) تو بالاتر از آنی که شبیه‌ها و همانندها برای تو باشد و بزرگ‌تر از آنی که همسان‌ها و همتاها برایت قرار دهند؛ پس پاک و منزّهی و معبودی جز تو نیست.